Maggy’s smile loopt met je mee als het even te rouw is. Hoe lang dat ‘even’ duurt, is voor iedereen anders. Daar waar het de ene lukt om na een paar maanden al weer wat uit diep verdriet te komen, lukt het de ander niet.
“Ze is pas 38 jaar als haar man na een korte ziekte plotseling overlijdt. Samen met hun drie jonge kinderen blijft ze achter. Na maanden voelt ze zich nog steeds compleet ontredderd en het opstaan in de ochtend lijkt steeds zwaarder te worden. De zorg voor haar kinderen is haar enige motivatie om ook daadwerkelijk uit bed te komen.
In onze gesprekken vertelt ze over haar jeugd. Ze heeft 2 jongere zussen. Haar moeder was veel ziek en verbleef vaak in ziekenhuizen. Haar vader kon maar moeilijk met de situatie omgaan en stortte zich op zijn werk. Als meisje van 10 zorgde zij ervoor dat haar zusjes ontbijt kregen en op tijd op school kwamen. Na school hielp ze met het huishouden en de boodschappen. Toen ze 12 jaar was kookte ze ook de maaltijden en zorgde voor haar moeder als deze thuis was. Kortom: ze was op haar 12e moeder voor haar zussen, partner voor haar vader, mantelzorger voor haar moeder. Toen ze 18 was ontmoette ze haar man. De eerste keer dat iemand werkelijk aandacht had voor haar. Hij zag wat ze nodig had en zorgde voor geborgenheid. De eerste keer dat ze zich veilig voelde. Met het plotseling overlijden van haar man is ook die veiligheid abrupt geëindigd. Ze stond weer helemaal alleen, net als vroeger.”
Samen zijn we gaan kijken naar ‘vroeger’. Naar de afwezigheid van haar vader en haar moeder. De impact die dat op haar heeft gehad jonge leven. En op haar leven nu. In een familieopstelling heeft zij voor het eerst haar plaats als kind in het gezin ingenomen. Met een diepe buiging voor haar lot en het lot van haar familie, maakt ze haar weg vrij voor een nieuwe toekomst. Op dit moment groeit het vertrouwen in haarzelf. De energie die ze heeft stopt ze in de opbouw van haar gezin. Langzaam durft ze zich veilig te voelen in haar hart en durft ze te rouwen om het kind dat ze was. En voorzichtig reikt ze uit naar het mooie en autonome mens dat steeds meer zichtbaar wordt.
Soms is er meer nodig dan tijd, troost en steun. Maggy’s smile, als het even te rouw is.
7 april 2016
